Vandaag las ik in de krant: ‘Al Gods scheppingen, daarover zijn de wetenschappers het eens, zijn het geperfectioneerde resultaat van aanpassing aan omstandigheden en keiharde competitie op leven en dood.
‘Dat zie je er niet van af, maar dat geldt ook voor de wilde lijsterbes’, dacht ik een paar uur later. Tijdens mijn dagelijkse coronawandeling kwam ik langs een paar grote wilde lijsterbessen en honderden pas opgeschoten jonge exemplaren van deze struik. Een prachtige les in echt natuurherstel. Die competitie gaat Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten niet winnen. De natuur regelt al miljoenen jaren op eigen wijze hun herstel. Daar hebben ze de natuurorganisaties niet voor nodig. Natuurherstel door natuurorganisaties (een eufemisme voor rigoureuze kap van bomen en natuurverwoesting) is tijdelijk en is herstel naar mensenwensen. Meestal werkt de natuur niet mee en worden de doelen dus niet gehaald en ……
Lof van het onkruid
Godlof dat onkruid niet vergaat.
Het nestelt zich in spleet en steen,
breekt door beton en asfalt heen,
bevolkt de voegen van de straat.
Achter de stoomwals valt weer zaad:
de bereklauw grijpt om zich heen.
En waar een bom zijn trechter slaat
is straks de distel algemeen.
Als hebzucht alles heeft geslecht
straalt het klein hoefblad op de vaalt
en wordt door brandnetels vertaald:
‘gij die miljoenen hebt ontrecht:
zij kòmen – uw berekening faalt.’
Het onkruid wint het laatst gevecht.
(Ida Gerhardt, Vijf vuurstenen)